Deze tekst kwam tot stand binnen het project Kleine Kinderen Grote Kansen. Het project wil bijdragen om kinderarmoede en sociale ongelijkheid in Vlaanderen te doorbreken. Meer info op www.grotekansen.be
Verhaal
“Zeg niet te snel: ‘Kansarme ouders zijn niet geïnteresseerd'”
De meeste leraren komen zelf uit een middenklassegezin. Juf Sarah niet. Thuis hadden ze het niet breed en ze maakte het allemaal mee: de scheiding van haar ouders, het overlijden van haar vader, schulden en deurwaarders… Ondanks alles maakte Sarah de overstap van het beroepsonderwijs en werd ze kleuterjuf. “Het leverde me enkele speciale antennes op waarmee ik kijk naar kleuters.”
Lees verder onder de video.
Bekijk de video: Zo kijkt Sarah naar kansarmoede in haar klas
“Mama was huismoeder met 4 kinderen ten laste, papa was chauffeur en zelden thuis. In het begin van de maand ging het nog goed. Het was nooit feest, maar we er was wel eten. De derde en vierde week was het rekenen en tellen en stond ons gezin in overlevingsmodus. Hoe konden we rondkomen?”
“Als het geld veel te vroeg op was, kon er niets meer. Stress dus. Je bespaart op alles. Een maand lang heb ik met een gebroken pink rondgelopen. Het weinige soepgeld op school konden we niet betalen. Ook de kleurpotloden niet die mijn zus in het secundair nodig had. ‘Ga er toch kopen’, had de leraar boos gezegd. Je antwoordt dan niet dat je dat geld niet hebt.”
Je krijgt het gevoel dat je de dommerik bent, het kneusje van de klas
Sarah Bâton
kleuterjuf
“Op mijn elfde scheidden mijn ouders. Mama moest zonder diploma plots aan de slag. Haar nieuwe relatie liep ook op de klippen: partnergeweld. Ik heb me in het middelbaar nooit goed gevoeld. Terwijl mijn klasgenoten op school broodjes en soep kochten, kon ik niets kopen. Ik vertelde daar niet veel over.”
“Ik was ook niet goed met wiskunde en taal en thuis kon niemand me helpen. Je krijgt dan het gevoel dat je de dommerik bent, het kneusje van de klas. Ik ben er heel onzeker van geworden en heb er een laag zelfbeeld aan overgehouden.”
“Wat ik wel fijn vond is dat klasgenoten met al hun problemen naar mij kwamen. Ze vonden dat ik goed kon luisteren en praten. Als ik dan hun problemen hoorden, moest ik soms denken: ‘Moet je me daar nu mee lastig vallen, zijn dat nu jouw ‘grote’ problemen?’. Maar praten luchtte hen op.”
“Papa is dan gestorven met schulden uit zijn nieuwe relatie. Hoe moest dat nu weer? Dankzij mijn zus ben ik toch gestart aan de lerarenopleiding. Ze vond dat ik een diploma moest hebben. Ik volgde ‘kinderzorg’ en zou voor kleuterjuf gaan. Ik wist helemaal niet hoe ik aan die cursussen moest beginnen. Mijn zus steunde mij, ook financieel.”
© Eva Vlonk
“Ik heb het als startende leraar heel moeilijk gehad. Mijn onzekerheid speelde me parten: ben ik wel goed genoeg, doe ik het wel goed genoeg? Tegelijk had ik speciale antennes ontwikkeld: in elke klas zitten kinderen die het thuis moeilijk hebben.”
“Collega’s waar ik toen mee samenwerkte hoorde ik te snel oordelen: ‘Die ouders maken geen tijd voor hun kinderen, ze zijn niet uit hun bed geraakt, de school interesseert hen niet’. Mijn maag krimpt dan. Ik weet dat in gezinnen vaak andere dingen aan de orde zijn vanaf de derde week van de maand.”
“Ik vind het erg belangrijk dat kinderen het zelfvertrouwen hebben dat ik niet heb. Ik wil proberen de juf te zijn die ik vroeger misschien wat te weinig heb gehad. Die laat voelen: je mag zijn wie je bent, ik ben er voor jou: vertel maar. Sommige kinderen hebben gewoon eens een knuffel nodig. Soms zijn het precies die kinderen die niet echt knuffelbaar zijn, waar we zelfs als leraar wel eens onze neus voor ophalen.”
“Het is gek. Ik heb heel weinig zelfvertrouwen, maar tegen het oudercontact kijk ik niet op. Dat doe ik heel graag. Het zijn superbelangrijke momenten om te voelen in welk gezin een kind opgroeit.”
“Ik probeer alvast niet te snel te oordelen. Elke situatie is zo anders. Op die manier wil ik in mijn beroep staan en als jonge juf het perspectief van oudere collega’s helpen verbreden. Het is niet makkelijk. Je loopt ook niet te koop met je eigen achtergrond. Maar het is wel hoe ik als leraar wil zijn.”
Kinderarmoede:
6 adviezen van Sarah
- Kijk goed, wees heel alert voor kleine signalen die kunnen wijzen op armoede: heen-en-weerschriftje nooit ingevuld, nooit fruit bij…
- Geef ouders veel kansen om met jou te praten, hou de drempel laag. Als je hun vertrouwen wint, praten ze ook makkelijker over een moeilijker probleem.
- Oordeel niet te snel: ‘Die ouders zijn lui, ze maken geen tijd voor hun kind’. Soms zijn er andere dingen meer prioritair in een huisgezin dan huiswerk begeleiden of knutselmateriaal zoeken.
- Praat met ouders over de talenten van hun kind. Zo maak je de communicatie positief en de sfeer en relatie prettig.
- Laat armoede als onderwerp in je les sluipen. Laat kinderen voelen dat niet iedereen het thuis even makkelijk heeft. Dat kan al van in de kleuterklas.
- Werk samen. Zien collega’s, de zorgjuf, de CLB-medewerker hetzelfde?
Voeg dit artikel toe aan je bewaarde artikels
Log in om te bewaren
Ga jij voor een straf blad? Geboeid worden door onderbouwde tips en inspirerende verhalen? Krijg 4 keer per jaar Klasse Magazine in je bus, voor maar € 10.
Abonneer nu
Bea De Bremme
16 april 2016Sarah,ik ben zo fier op jou !!!!
Hilde Bosman
17 april 2016Proficiat juf Sarah voor jouw verhaal! Je bent een meerwaarde op onze school!
Johan De Wilde
20 april 2016Klasse in 't kwadraat: de persoon en het verhaal erover.
joke grimmonprez
20 april 2016Sarah, knap gedaan. Je mag fier zijn op jezelf.
Marleen Waebens
21 april 2016Proficiat, juf Sarah. Hopelijk mag jouw verhaal als rolmodel dienen, om andere kinderen/jongeren te inspireren.
latifa
23 februari 2017en vooral schoolpersoneel
Nele De Cock
25 april 2016Hoedje af voor Sarah!
Putteman Hilde
25 april 2016Sarah,
Wat moedig van jou om je verhaal te vertellen. Proficiat !
Leen De Zutter
25 april 2016Heel mooi, Sarah! Je bent een straffe madam!
Karen Sevenois
26 april 2016Wauw Sarah, vertel aub zoveel mogelijk je verhaal aan alle leerkrachten, het mag (moet) gehoord worden! Veel te weinig juffen zoals jij zijn er!
Peeters An
26 april 2016Bewondering voor je Sarah, voor je inzet en doorzetting. Blijf je verhaal vertellen, veel mensen zouden een voorbeeld aan je kunnen nemen en hun kijk moeten verbreden op kansarme ouders.
eefje vermassen
26 april 2016Ik kan heel goed geloven dat jij speciale antennetjes hebt ontwikkeld. Mooi want net die kinderen ga jij net zo goed kunnen helpen en ga je net die juf zijn die ze nodig hebben voor dat extra duwtje in hun rug. Misschien kan je het via dit artikel ook overbrengen naar collega's en gaan ook hun ogen open.
Proficiat
Lutgart Clompen
29 april 2016Sarah,
Fijn om je als toffe collega te kennen!
Dikke duim van mij. Doe zo verder en blijf je hart volgen! x
Evi Bastiaen
9 augustus 2016Waw Juf Sarah, jouw verhaal is inderdaad moedig en aan de reacties te zien, ben je goed bezig. Dergelijke verhalen en reacties, geven mij de moed om ook het diploma kleuterleidster te behalen. Ik wil zo graag iets betekenen voor hen, maar het zijn keiharde studies. Mensen als u geven anderen moed. Knap! groetjes
Rihab
22 februari 2017Proficiat Sara om uit het systeem te breken op dergelijke succesvolle manier. Je bent zonder twijfel een inspiratie voor anderen, keep it up!
Stijn Wille
23 februari 2017Sarah, een mooie getuigenis die het positieve beeld dat we als juf en als mens al van jou hadden, alleen nog maar versterkt. Keep it up!
Lieve Schollaert
23 februari 2017Sarah, ik ken je niet, maar ik heb enorm veel respect voor jou .
Er zijn nog mensen met gelijke achtergrond, niet iedereen durft het aan om zo openlijk te getuigen over hoe moeilijk ze het hadden als kind.
Ik wens je nog veel succes in je loopbaan en blijf vooral diegene die je nu bent.
Bart Vander Heyden
23 februari 2017Beste juf Sarah, mooi en oprecht, hartverwarmend en moedig ook. Elk kind heeft recht op dezelfde kansen en liefde. Meer mensen zouden een focus zoals de jouwe mogen ontwikkelen.
Leen Steeman
23 februari 2017Hé Sarah, wat moedig van je om deze ervaring te delen. Het is een feit dat jij hier extra sensoren voor zal hebben maar wat niet wil zeggen dat ander juffen zich hierachter moeten wegsteken. Er wordt zó vaak zo gemakkelijk een oordeel gevormd over kinderen en hun ouders. En dan kijk ik in 1e plaats ook naar mezelf...
X
hendrix annie
24 februari 2017Proficiat Sarah voor je getuigenis, deel dit en blijf dit delen want in elke klas zitten kansarme kinderen. In het beroepsonderwijs dikwijls 1/3 van de klas. Als je je voelsprieten uitsteekt in plaats van hun te veroordelen merk je heel wat kleine dingen op die jij terecht opnoemt.
Uit mijn ervaring zijn sommige signalen erg duidelijk: Vraag in een klas eens hoeveel leerlingen s'morgens alleen opstaan, hun boterhammen zelf smeren ( als er al brood is). Iets meebrengen lukt dikwijls niet ,een taak maken ook niet (dikwijls moet er thuis mee geholpen en gewerkt worden).
Heel veel succes toegewenst in je loopbaan, je gaat dat fantastisch doen daar ben ik van overtuigd. Je mag meer dan gerust fier zijn op je eigen prestatie.
De Boeck Sonia
25 februari 2017Dag juf Sarah;het artikel kan niet anders,dan raken.Zo'n waarheid,hier vind ik de sociale media super voor,bedankt.
Heb zeker via F.B. gedeeld.
Nog veel levensvitamientjes,zowel als juf als prive.
Sonia-Antoine
An
6 mei 2021Way to go Sarah :)
Dolores
7 december 2022Mooi werk, Sarah.
Als ervaringsdeskundige geef ik graag mee dat een klasgesprek over dat onderwerp niet zo fijn is... Elke klasgenoot wist dat het over mij en een paar andere kinderen ging. Op zich waren ze wel lief. Sommigen brachten de volgende dag een fluostift en verstevigingsringetjes voor mij mee. Maar als kind wou ik niet opvallen. Door de schijnwerper op het financiële te leggen, kreeg ik een minderwaardigheidscomplex omdat ik geen merkkledij droeg.
Laat een reactie achter