Nieuwe onderwijsambassadeur: “Leraren mogen fier zijn op hun job”

© Simon Lejeune

Vanwaar jouw drang om onderwijsambassadeur te worden?

“Mensen moeten weer warm lopen om leraar te worden. Niet alleen jongeren, ook werknemers uit andere sectoren. Die kunnen als duale leraar lesuren opnemen zonder de bedrijfswereld helemaal vaarwel te zeggen. Als je de spirit en de ‘goesting’ hebt om les te geven, mag niets je tegenhouden. Daarom steun ik initiatieven om werknemers een dag in het spoor van een leraar te laten lopen, om te ontdekken of de job iets voor hen is.”

“Mijn nieuwe rol kluistert me niet vast aan een bureau in Brussel. Ik zal eens een dag meevolgen bij starters, zij-instromers en ervaren leraren, maar ook bijvoorbeeld in de lerarenopleiding. En tijdens mijn tour langs Vlaamse scholen luister ik naar noden en inspirerende verhalen van leraren. Want het onderwijs zit vol ambassadeurs. Hun mooie, eerlijke verhalen deel ik dan in mijn nieuwsbrief op sociale media.”

Hoe wil je die positieve sfeer over onderwijs creëren?

“Net als veel leraren, voel ik me vaak de mama van leerlingen. Maar de betrokkenheid en zorg van een ouder kunnen we niet vervangen. Als er te veel op je schouders terecht komt, boet je kerntaak erbij in: lesgeven en kinderen hun doel helpen realiseren door bevlogen je vak over te brengen. Of ze daarna ingenieur of loodgieter worden, maakt niet uit, als je maar met volle overtuiging een puzzelstukje van hun traject helpt te leggen.”

“Niet alleen ouders zijn noodzakelijke supporters. Iedereen die begaan is met onze welvaart, moet onderwijs steunen. Het is onze grondstof, de leerlingen van nu zijn de bouwstenen van onze toekomst. Het respect voor sociale beroepen zakt onderuit, mensen spuien ongeremd kritiek op sociale media. Leraren zouden te veel vakantie hebben, te veel verdienen. Hou die oprispingen voor jezelf. Er zijn voldoende leraren die zich uit de naad werken, ook ‘s avonds, in weekends en tijdens schoolvakanties. Daar verdienen ze bakken respect voor.”

Ligt er ook een taak voor leraren en directeurs?

“Nog belangrijk voor de samenhorigheid: spelers hebben naast supporters ook ploegmaten en een coach nodig. Op school is je team je eerste opvangnet, je directeur je coach. Het is heel belangrijk dat je er als leraar niet alleen voor staat, dat je voldoende nabijheid ervaart en begeleiding krijgt. In dat klimaat van openheid, vertrouwen en samenwerking kan je floreren als leraar. En word je een team waarin je de vrijheid krijgt om je eigen ding te doen.”

“In mijn bijberoep als radiopresentator bij JOE zie ik hoe bedrijven targets vieren met een klein feestje. We zijn er samen blij omdat we iets realiseerden of (weliswaar commerciële) doelen bereikten. Waarom zou dat niet op school kunnen? Het begint bij een compliment van een collega, bij een directeur die je vraagt hoe het met je gaat of zegt dat je goed bezig bent.”

“Nog een stap verder: misschien kan je als directeur je team belonen als het aantal laatkomers bij je leerlingen daalt? Werk naar mooie doelen toe. Elke school kan daarbij kleine mijlpalen uitzetten, of het nu gaat om afval verminderen of een leerlijn uitwerken. Samen aanschuiven aan een taartenbuffet of een gratis broodjeslunch als je een ‘target’ behaalt, schept een band. Het houdt het vuur levend om ervoor te blijven gaan.”

© Simon Lejeune

Waarom ben je zelf leraar geworden?

“Ik ben een mensen-mens. Ik hou ervan om voor een publiek te spreken, van het sociaal contact. Ondanks mijn dyslexie, zette ik door en behaalde ik mijn lerarendiploma handel, bureautica en informatica. Dat inspanningen je ergens brengen, dat geloof wil ik doorgeven aan jongeren.”

Zag je in 20 jaar voor de klas veel veranderen? En ben je als leraar geëvolueerd?

“Leerlingen zijn mondiger geworden en de diversiteit is groter. Vroeger haalden opmerkingen van leerlingen, zoals over mijn geaardheid, me soms helemaal uit mijn balans. Je toont respect, verdedigt en steunt ze, en dan slingeren er een paar een heel persoonlijk verwijt terug. Daardoor voelde ik me een tijd machteloos. Ik leerde hen daar kordater op aanspreken, mijn emotie verwoorden zonder uit te barsten, leerlingen apart nemen en rustig buiten de groep aanspreken. En als leerlingen echt de sfeer verzieken voor de hele klas, is de steun van het team en de directie cruciaal. Een klaswissel of een uitsluiting van de leerling mag dan geen taboe zijn.”

“Gaandeweg bouw je je status op binnen de school, je wordt matuurder. Je leert hoe je omgaat met leerlingen, wat werkt in de klas. Je loopt al eens een teleurstelling op, maar je kan elk schooljaar van nul beginnen. En je voelt hoe je groeit in een complexe job. Dat is een mooie verwezenlijking.”

Je stapte ooit een trimester uit onderwijs uit zelfzorg en spreekt daarover. Maakt die kwetsbaarheid jou een betere ambassadeur?

Kunnen leraren straks met hun klachten of wensen bij jou terecht? Ben je een brug naar het beleid?