“Schoolmoe? Het begon al in de basisschool”

“Al in het tweede en derde leerjaar liep wiskunde voor geen meter. Maar de leraren stelden mijn ouders gerust: na kerst komt het in orde, of na Pasen. Niet dus. Pas in het vijfde leerjaar werd ik getest. Op wiskunde haalde ik het niveau van een leerling uit het tweede leerjaar. ‘Met zo’n zware dyscalculie red je het niet in het leven, Bruno, je zit vast aan de lopende band’, vertelde een leraar. Als tegenreactie pakte ik in zijn lessen soms mijn stylo niet meer op.”

© Jeroen Mylle

“Toch koos ik voor aso. Ik wilde bewijzen dat ik het wel kon. Een mooi eindrapport in het eerste jaar. Eén tekort in het tweede. Wiskunde. Toen sijpelde het stilaan bij me door dat ik nooit zou slagen voor wiskunde. Dat het weinig verschil maakte of ik nu 15 uur per dag of 10 minuten per week boven de boeken wiskunde zat. Ik kon me niet meer opladen. Eerst voor wiskunde, later ook niet meer voor andere vakken.”

Meer lesmoe dan schoolmoe

“In het kunstonderwijs vond ik de richting die het best bij mij past. Alleen zat ik al in die negatieve spiraal. Voor sommige vakken kon ik me opladen. In andere vakken lag ik te slapen. Letterlijk. De eerste schoolmaanden maakte ik me nog weinig zorgen. Je denkt: ach, wat maakt het uit: één onvoldoende voor dat vak. En de volgende keer denk je hetzelfde.”

“Daarom komt de grootste golf van schoolmoeheid na het kerstrapport. Dat bulkt van de slechte cijfers en je beseft: ik ben een vogel voor de kat. Je hebt veel karakter nodig om een slecht kerstrapport recht te zetten. Dat had ik niet. Maar ik bleef wel komen, ook al stond ik me soms aan de schoolpoort af te vragen of ik niet beter naar huis kon. Naar bed. Onderwijs was al sinds de basisschool toch niets voor mij. Maar meer dan schoolmoe was ik lesmoe. Op school liepen mijn vrienden. Dus miste ik geen enkele lesdag.”

“Toen mijn leraar Engels me vroeg in een essay te schrijven waar het fout loopt, hield ik een pleidooi tegen zittenblijven en voor meer mentale ondersteuning. Als je je niet goed voelt en je hebt een doktersbriefje, dan schieten op school alle zorgmechanismen in gang. Als je mentaal diep zit, maar je hebt geen doktersbriefje, gebeurt er nauwelijks iets..”

“Nu ik 19 ben, zie ik het niet zitten om opnieuw in het vierde te doen. Dus koos ik in september voor het volwassenenonderwijs. Mijn laatste reddingsboei. Maar ik heb nu een duidelijk doel: het hoger onderwijs in om leraar te worden. Of ik het zal volhouden? Hopelijk wel.”