Zo doen zij het
“Wie hier afstudeert, is klaar voor het echte werk”
Leerlingen derde graad beroepsonderwijs een beter beeld van de werkvloer geven én meer motiveren? Campus FLX trekt voor alle praktijklessen naar het naburige woonzorgcentrum. Tegelijk betrekken zorgleraren Sonja en Kevin leerlingen stapsgewijs meer bij hun leerproces. “Ze gaan niet meer op stage omdat ze moeten, wel om hun doelen te halen.” Bekijk de video.
Lees het interview met Kevin en Sonja onder de video.
In het salon van woonzorgcentrum Reigersvliet in Leopoldsburg luisteren Laura en Shanifa geamuseerd naar de verhalen van bewoner Jos over zijn jaren als chauffeur bij het leger. Veel bezoek krijgt hij niet meer. Voor de leerlingen stoft Jos zijn grappigste anekdotes nog eens af.
Hun luide lach schrikt een bewoner op aan de lange tafel in het midden van de eetzaal. Een andere dut rustig verder. Af en toe wandelt een duo leerlingen voorbij, op zoek naar een bewoner voor een praatje, een vleugje frivoliteit in hun kielzog.
Werkvloer
Die frivoliteit was er niet altijd. “Leerlingen waren angstig om op stage te gaan”, herinnert Sonja Mennen zich. “Wat ze leerden op school, matchte niet altijd met hoe het eraan toeging op de werkvloer. Voor de aanpak volgens het boekje was in de praktijk geen tijd. Gevolg: de leerlingen konden zich moeilijk redden. Ze voelden zich het vijfde wiel aan de wagen. Ze haakten af.”
Sonja gaf al 20 jaar les op Campus FLX in Leopoldsburg maar voelde dat het anders moest. Om de kloof met de praktijk te dichten vormde ze een tandem met haar nieuwe collega Kevin. Van de directie kregen ze de steun en de ruimte om de richting te herdenken.
We laten de leerlingen niet aan hun lot over, we kunnen ze net gerichter helpen
Sonja: “We gingen in gesprek met woonzorgcentra: wat verwachten ze van een stagiair? Wat moet die minstens kunnen als die hier begint? Maar ook wij verwachtten engagement: is er, ondanks de tijdsdruk, ruimte voor kwalitatieve zorg voor de bewoners en ruimte om te leren voor onze leerlingen?”
“Ongemakkelijke vragen soms, maar door onze gesprekken met WZC Reigersvliet groeide een gedeelde visie. 2 dagen per week strijken we hier neer voor al onze praktijklessen. Leren op de werkvloer stimuleert. Je ziet de leerlingen groeien. Op stage kunnen ze haast meteen meedraaien.”
Eigen leerpad
Kevin Weyts: “We namen ook het eigen curriculum en onze aanpak onder de loep. Wat we vertelden kwam onvoldoende binnen, merkten we. We wilden de leerlingen meer betrekken, hen ruimte geven voor eigen initiatief en hen meer laten ervaren wat werkt en wat niet. Zo kwamen we bij zelfregulerend leren uit.”
Sonja: “Bij zelfregulerend leren neemt de leerling zelf zijn leerproces in handen. Hij kent zijn doelen en is zelf verantwoordelijk om daar te geraken. Zijn er obstakels onderweg, dan zijn wij er om te helpen.”
Kevin: “Wie denkt dat zelfregulerend leren betekent dat we de leerlingen aan hun lot overlaten, heeft het mis of pakt het verkeerd aan. Er zijn nog steeds verplichte hoorcolleges, integratiemomenten en praktijklessen.”
“Tussenin kunnen ze zelfstandig werken aan hun opdrachten. Daarvoor hebben we een online leerpad ontwikkeld waarin de theorie, de praktijk en de toetsen geïntegreerd zijn. Zij bepalen het tempo. Het is ook aan hen om te bewijzen dat ze hun doelen behalen.”
“Tijdens die zelfstandige momenten zijn we er ook voor hen. We kijken waar ze mee bezig zijn en luisteren naar hun vragen en noden. Op die manier kunnen we hen net gerichter helpen.”
De leerlingen waren angstig om op stage te gaan. Ze haakten af.
Hielen in het zand
Kevin: “De ommezwaai kwam er niet zonder slag of stoot. Leerlingen vinden in het begin niet altijd fijn dat ze zelf achter de informatie aan moeten en ermee aan de slag moeten. Bij sommigen gingen de hielen in het zand. Dan gaan we in gesprek of wachten we tot de weerstand wegebt.”
“Hoe langer ze in het systeem meedraaien, hoe meer ze de voordelen ervan ervaren. We voeren het ook stapsgewijs in. Wie meer nood heeft aan ondersteuning, krijgt die ook. Wie zijn doelen zelfstandig haalt, krijgt meer verantwoordelijkheid en vrijheid.”
“Ook van buitenaf is er soms scepsis. Kunnen beroepsleerlingen die verantwoordelijkheid wel aan? Ik vind dat een vreemde redenering. Onze leerlingen studeren zelden verder. Als ze hier afstuderen, wacht het echte werk. Daar moeten ze die verantwoordelijkheid plots wel aankunnen. Het is dus aan ons om hen daarop voor te bereiden.”
Sonja: “De stage is de ultieme test en we merken: de angst is weg. Ze weten wat hen te wachten staat. Ze gaan niet meer op stage omdat ze moeten, maar om hun doelen te halen. De stagementoren vertellen ons: ‘Ze weten wat ze willen, ze zijn actief, ze denken mee.”
“We zien het ook in de cijfers. Sinds we het systeem 3 jaar geleden invoerden, hebben we geen schooluitval meer gehad. Dat is ook voor ons een motivator. Maar het belangrijkste: ze stralen dat ook uit naar de bewoners. Daar is het allemaal om te doen.”
Log in om te bewaren
Laat een reactie achter