Zorgbeleid met impact? Zet de leerling aan het roer

Timothy Pareit, leraar: “2 keer per schooljaar nemen de leerlingen een selfie: in oktober en in februari. Een korte vragenlijst helpt hen bewust stil te staan: ‘Hoe gaat het met je? Wat vind je leuk aan deze richting? Hoelang studeer je? Welke steun krijg je van thuis? Waar loop je tegenaan?’ In oktober staan welbevinden en leerhouding in de kijker. In februari focussen we op hun studiekeuze. Waardevolle input waar we in het groeigesprek dieper op ingaan.” 

Louise Passarella, leerling: “Tijdens mijn eerste groeigesprek ontdekte ik dat onbewuste angst me hinderde. Iets om samen met het CLB uit te zoeken. Mijn onschuldige uitstelgedrag kreeg een naam: passieve faalangst. Nu praat ik elke dinsdag, tijdens de studie, met een CLB-medewerker. Zonder de groeigesprekken zou ik die stap nooit gezet hebben. Om stressvolle momenten beter onder controle te krijgen, gebruik ik nu een eenvoudige ademhalingsoefening. Zo stap ik zelfverzekerder het mondeling examen tegemoet.” 

Heidi Denys, directeur: “Ook ik vond het spannend om de reacties na de eerste groeigesprekken te horen. ‘Het was fijn om iets toe te vertrouwen aan mijn klasleraar’, ‘Mijn leraar heeft echt naar me geluisterd’, ‘Straf dat wij dat als team durven doen’ of ‘Ik ben geschrokken van de thuissituatie waarin sommige leerlingen moeten studeren, dat kruipt onder mijn vel’. Het zette duidelijk iets in beweging.”

Heidi: “Vroeger waren lezingen, workshops en activiteiten versnipperd over het schooljaar. Nu organiseren we alles in een groter lesblok. Afhankelijk van de focus in de groeigesprekken nodigen we externe sprekers uit over thema’s als veerkracht, talenten en verkeer. We werken over de finaliteiten heen aan doelen uit het funderend leerplan. Dat werkt: de neuzen staan in dezelfde richting, doelen behalen we als team en de stress van ‘dit komt er nog bovenop’ valt weg.”

Timothy: “We overlopen de actiepunten die leerlingen noteerden in hun verslag. Een leerling met moeite voor wiskunde, formuleert zelf inspanningen en oefenkansen. We toetsen bij de vakleraar en sturen bij indien nodig.”

Heidi: “Vroeger lag de focus in de klassenraden overwegend op de punten. Waarom de resultaten of motivatie van een leerling daalden, was dan lastig in te schatten. Nu zijn we meer betrokken bij het leerproces en de persoonlijke groei van leerlingen. Dat maakt onze adviezen inhoudelijk sterker en groeigericht.”

Louise: “Vroeger was er het leerlingcontact. Dat bezorgde me veel stress: met tranen in de ogen wachtte ik in de gang om een slecht examen in te kijken. Nu kan ik zelf het kompasgesprek of oudercontact voorbereiden. ‘Hoe tevreden ben ik over het proces, het resultaat van mijn examens en mijn rapport? Had ik dit verwacht? Wat liep anders en waarom? Hoe gaan mijn ouders reageren?’”

Timothy: “Tijdens deze gesprekken ontdek je samen met de ouders wat er speelt. ‘Maar hoe kan dat nu? Hij zit de hele tijd aan zijn bureau’, zei een ouder verwonderd. Die jongen bleek de leerstof wel te overlopen, maar niet op te slaan. Geen goede studiehouding. Daarmee gingen we samen aan de slag. De leerling formuleerde doelen voor zichzelf in het verslag. Voor de vakken met mindere resultaten maakte hij een afspraak met de vakleraar. Miste hij een deadline? Dan nodigde die leraar hem uit voor een gesprek. We lieten hem niet uit de bocht gaan.”

Heidi: “Uiteraard verliep nog niet elk kompasgesprek vlekkeloos. En ook voor de ouders is het wennen. Via onze ouderraad krijgen we reacties: van ‘Indrukwekkend hoe leerlingen zelf hun traject in handen nemen’ tot ‘Ik merk geen verschil met vroeger’. Zelf voelen we dat ouders sneller mee zijn als hun kind van studierichting moet veranderen. We hopen dat binnen 5 jaar 99% van onze kompasgesprekken op de nieuwe manier verlopen.”