“In ons leerlingenparlement komt democratie tot leven”

Louise Debroeck, 16 jaar: “Onze leerlingenraad en leerlingenparlement werken zoals een regering, met verschillende kabinetten: ondernemen, toneel, welzijn, sociale zaken, entertainment … Tweejaarlijks organiseert de school verkiezingen. Iedereen mag stemmen, en zodra je 15 wordt, mag je een eigen partij oprichten en je verkiesbaar opstellen.” 

Laurien Vansweevelt, 16 jaar: “Meestal nemen 2 partijen het tegen elkaar op, elk met hun eigen programma. Je verzamelt mensen, stelt een partijprogramma samen, voert campagne en bereidt een verkiezingsdebat voor. En eens de verkiezingen achter de rug zijn, ga je aan de slag om je plannen te verwezenlijken.” 

Louise: “Dat doen we elke woensdag tijdens het vierde lesuur, alle leeftijden door elkaar. Iedereen doet mee. Elk kabinet krijgt begeleiding van enkele leraren. De verkozen minister van elk kabinet neemt een leidende rol.” 

Laurien: “Als je wil opkomen bij de verkiezingen, verzamel je mensen die op je lijst willen staan en stel je een programma samen. Dat programma leg je eerst voor aan een jury. Die oordeelt of het programma voldoet aan de waarden van de democratie én van onze school. Daarna volgen de campagneweken, het verkiezingsdebat voor de hele school – ook ouders en mensen van buiten de school zijn welkom – en de verkiezingsdag.”

Louise: “De verkiezingsstrijd voor het leerlingenparlement kan best intens worden. De hele school leeft er naartoe. En omdat elke partij zijn standpunten in de verf zet, worden verschillen uitvergroot. Die verschillen zijn er ook, meer dan je op het eerste gezicht zou denken. Zoals mentaal welzijn: elke tiener weet hoe belangrijk het is dat je goed in je vel zit. Maar de opvattingen over hoe je dat aanpakt, verschillen wel.”

Laurien: “Leggen we de klemtoon op samenhorigheid, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen? Of stoppen we onze energie in de eerste plaats in zorg voor wie het lastig heeft? Eigenlijk willen we allemaal hetzelfde. Maar door de verschillende benadering, laaien de discussies op die momenten best hoog op.”

Louise: “Bij elke verkiezing heb je winnaars en verliezers. Als je je zo inzet, komt een nederlaag hard aan. Daarom krijgt ook de verliezende partij inspraak: 30% van de ministerposten gaat naar leerlingen van de lijst die het niet haalde. Zo voelt iedereen zich toch vertegenwoordigd. En leer je dat verlies te accepteren en de handen in elkaar te slaan.”

Laurien: “Eens de kabinetten van het leerlingenparlement gevormd zijn, is het de bedoeling dat elke leerling van de school solliciteert bij het kabinet waar die het liefst bij aansluit. Dat doen we met een echte sollicitatieprocedure: je schrijft een sollicitatiebrief waarin je uitlegt waarom jij bij dat kabinet aan de slag wil. Wie nalaat om een brief te schrijven, komt op gesprek bij de kabinetten. Uiteindelijk moet iedereen aan boord.”

Louise: “Of ik later in de politiek stap? Dat denk ik niet. Maar ik begrijp het politieke spel wel veel beter nu ik het zelf van nabij meemaak. En als politici het niet meteen eens worden of onderhandelingen aanslepen, kan je daar iets makkelijker begrip voor opbrengen omdat je zelf ondervonden hebt hoe moeilijk dat soms is.” 

Laurien: “‘Je leert wat je ligt, en wat niet. Ik geniet ervan om mensen samen te brengen en hun enthousiasme aan te wakkeren. Dat wil ik later in mijn job ook vinden. Maar daarvoor hoef ik niet in de politiek te stappen. Ik vind het vooral fantastisch om te zien hoe we via ons jongerenparlement en andere initiatieven voor zoveel samenhorigheid tussen de leerlingen kunnen zorgen.”